Vakantie Noorwegen 2009

Zondag 14 juni 2009 Boot Oslo – Kiel

268 km gereden

Droog, zonnig

Na een heerlijke nachtrust werden we wakker met het geluid van de rivier. Ik voelde me vandaag gelukkig een stuk beter dan de laatste dagen, ik hoorde alles weer redelijk en verder was de verkoudheid ook aan het afzwakken.

Kopje koffie/thee, afwasje, koelkast weer uitruimen en spullen in auto doen, we waren al snel klaar om weg te gaan. We hadden met Berny afgesproken dat we om 7.30 uur zouden komen ontbijten, dan hadden we genoeg tijd om daarna naar Oslo te rijden om de boot naar Kiel te nemen. Ook al was het gisteren best laat geworden met het feestje, de tafel was voor ons gedekt. We kregen koffie/thee, natuurlijk ook sinaasappelsap, brood, crackers, vleeswaren en kaas, jam, marmelade en een gekookt eitje. Op de schaal met kaas en vlees lag was sla, komkommer en tomaat, en een handje hazelnoten en amandelen. Heerlijk allemaal. In alle rust zaten we te ontbijten, met op de achtergrond geluiden uit de keuken en bij de balie.

Toen we klaar waren kletsten we nog wat, over de rare gewoontes van Noren en nog veel meer. Het was erg gezellig maar wij moesten echter weg en zij moesten verder met het ontbijtbuffet voor de 30 gasten. Om 8.20 uur reden we weg en gingen, deze maal zonder omwegen, op weg naar Kiel. Het was zo’n 3,5 uur rijden naar Oslo, en aangezien er onderweg redelijk wat wegwerkzaamheden waren moesten we rekening houden met eventuele files. We hadden inderdaad soms wat oponthoud, hoewel de reis op zich redelijk soepel verliep. Om 13.00 uur moesten we bij de boot zijn, en toen we rond 11.45 uur zagen dat we nog 50 km moesten rijden voor we in Oslo waren, kregen we het iets benauwd. Nog 50 kilometer, en dat terwijl je door de werkzaamheden maar 50 km p/u mocht rijden. En dan moesten we de boot nog vinden…

Het bleek allemaal weer alles mee te vallen, om 12.15 uur checkten we in bij Colorline en parkeerden in de aangewezen rij. Vanaf 13.00 uur zou het inschepen beginnen, we moesten dus nog even wachten. In de auto schuin achter ons zaten 4 mensen, allemaal diep in slaap. De één hing er iets beroerder bij dan de ander (mond meer of minder open hangend). Er liepen wat mensen in gele hesjes rond, ze knoopten overal even een praatje aan. We vroegen ons af ‘wat en hoe’. We kwamen er vanzelf achter; ook wij werden aan gesproken. Hoelang we weg waren geweest, of we op 1 plaats waren geweest of op meerdere, of we hadden gevist? “Twee weken, 1 plaats, niet gevist. Want???” Het bleek dat ze op zoek waren naar vissen, vogels (bv zeearenden) en vogeleieren die het land uit gesmokkeld werden. Dat schijnt meer dan regelmatig te gebeuren, echt heel erg. Heel erg omdat dit soort praktijken alleen maar om geld draait. Heel erg omdat er dieren door op uitsterven staan. Maar vooral ook heel erg omdat de vogels bijvoorbeeld in heel kleine kokertjes worden gepropt, en bij aankomst op bestemming er velen al het loodjes hebben gelegd door zuurstoftekort. Goed dat ze daarop controleren! Onze auto werd verder met rust gelaten, maar een auto vlak naast ons werd nader onderzocht. Het was een vrij lege auto, en toen de achterklep open ging bleken er allemaal plastic tasjes in te staan. Ik weet niet wat er allemaal in zat, maar ik hoorde wel de vraag waarom ‘hij er dan zoveel van mee had’. Geen idee hoe het is afgelopen, we konden de boot op rijden. Persoon later wel weer op de boot gezien, hij mocht dus in ieder geval verder reizen.

We pakten onze spullen en zochten snel onze hut op. Vanaf autodek 4B gingen we naar dek 10, wederom met de trappen omdat de liften op het moment van in- en uitladen overbezet zijn. De auto stond aan bakboord geparkeerd, onze hut lag aan de stuurboordkant. Na even zoeken hadden we de hut gevonden en gooiden we onze spullen neer. Eerst op de boot even een hapje eten bij de ‘hamburgerbar’, daarna ligstoel pakken en op het dek in de zon installeren, lekker lezen. Er kwamen steeds meer mensen het dek op, we hadden daardoor dus ook steeds meer te zien! Van lezen kwam zodoende niet meer veel terecht.

De eerste mensen die ons opvielen was een stel Hollanders, van die patserige, jongere jongens. Geen 18 jaar, wel wat ouder denk ik, maar echt enorm patserig en zeer luidruchtig. Wat een lol, wat een lol… Echt zo’n moment om je te schamen voor je eigen landgenoten…Naast deze groep opgeschoten hangjongeren was er nog veel meer te zien (en gelukkig minder te horen): we hebben Olijfje gezien (dun sprietjes met zwart rokje tot net over de knie), maar ook Popeye (een opa met grote, grijze baard en zeemanspet), Brutus (grote, robuuste en flink donker behaarde zeebonk die een fust bier moeiteloos op zijn nek gooide), en als mooiste de twee mannen op het balkon van de Muppetshow, Statler en Waldorf (beide, norse blik en wenkbrauwen, biertje in de hand, voorover hangend – je zag ze al over de denkbeeldige balustrade hangen -, echt geweldig!). Olijfje bleek ook een zeer dunne zuster te hebben, duidelijk de genen van hun vader! Wat was dat een lange, magere spriet! Met prachtig fototoestel en duidelijk genoeg geld.

En naast alle opvallende mensen ook heeeeeeeeel veel grijze duiven. Veel grijze duiven die zich helemaal opsmukken voor deze bootreis. Net als tieners die zich optutten voor een avondje uit, geweldig! Toen iedereen lekker lag/zat te zonnen op het dek, en we al even uit Kiel waren vertrokken, stak er een fris windje op en verdween de zon achter de wolken. In geen tijd was het (daarvoor overvolle) dek bijna verlaten, een schitterend gezicht!

Ook wij gingen uiteindelijk naar binnen, even tax-free shoppen en op bed in de hut liggen. De regels tot invoer van drank zijn streng, we mochten allebei maar 1L p.p. invoeren. Van de vorige bootreizen waren we gewend dat we ons kamerpasje moesten tonen, waardoor er dus enige controle plaats vond. Deze keer konden we gewoon kopen zonder dat we bekend moesten maken wie we waren. Hmmm, dan konden we de wet toch wel nogmaals overtreden?! Dus nog wat extra gekocht.

Rond 18.00 uur vroeg Remco opeens of ik toevallig de stekker van de koelbox uit de oplader in de auto had getrokken. Eeeeehhh, nee dus! Bij onze vorige auto, de Punto, sloeg dat vanzelf af als de auto werd uit gezet, bij deze Focus blijft de koelbox van de accu gebruik maken. Dus moet je de stekker er uit trekken als je langere tijd je auto uit hebt staan… O,o, de accu was al niet helemaal nieuw, en hij stond nu al zo’n 5 uur aangesloten zonder dat de auto reed… Remco ging naar de informatiebalie van de boot en legde zijn probleem voor. Er waren wel mogelijkheden om bij de auto te komen, maar dat kon pas vanaf 20.30 uur… Nou ja, als de accu dan leeg bleek te zijn konden we dat voor morgenochtend tenminste vast regelen.

Iets voor half negen stonden we weer bij de informatiebalie. Er waren nog meer mensen die iets bij hun auto moesten doen, dus een klein clubje ging mee naar het autodek. Eén man had een plastic tasje bij zich, maar dat mocht absoluut niet mee naar de auto. Beveiliging.

Toen Remco, samen met de paar anderen, mee naar het autodek werd genomen, begaf ik me naar het restaurant waar we het buffet zouden gebruiken. Onze reservering zou een half uurtje geldig zijn, en gezien de drukte op de heenreis wilden we niet gokken te laat te komen. Ik werd geholpen door een vrolijke homo die wilde weten uit elk land ik kwam. Waarop hij vrolijk ‘gudenavond’ zei. Hij bracht me naar ons tafeltje, en in de tussentijd legde ik uit dat ik nog even op mijn partner moest wachten. De ober kwam langs en vroeg of ik alleen was. “neeheej, ik wachtte op mijn man”. Al snel stond Remco weer voor mijn neus: de accu was leeg… We zochten een wijntje uit en terwijl ik deze bestelde ging Remco even informeren hoe we het met de lege accu moesten aan pakken. Toen de wijn werd bezorgd kwam Remco terug van de informatiebalie. Hij moest zich morgenochtend melden bij het personeel op de autodekken, dan zou er hulp komen. Dat was, voorlopig, even geregeld, nu tijd om te eten! We schepten van alles op onze borden en genoten van al het lekkers. Met het wijntje erbij hadden we weer een heerlijk diner. Het was erg rustig in het restaurant, veel minder mensen dan op de heenreis. Van onze laatste Tsjechische Kronen betaalden we de fles wijn en gingen voldaan terug naar onze hut. Meer dan voldaan eigenlijk, we zaten tot onze neus toe vol van al het eten!

Sinds het eind van de middag waren er wat hogere golfjes en deinde de boot aardig op en neer. Het kostte niet alleen ons maar ook andere passagiers soms moeite om recht te blijven lopen. Ook in bed voelden we de boot schommelen.